Carl Zeiss Kipronar 120 mm /1,9: wirowanie i zmiękczanie

Odpowiadając sobie na pytanie czy warto adaptować dany  obiektyw czy też nie, warto wziąć pod uwagę relację wysiłku i kosztów, jakie należy ponieść przy takiej adaptacji do spodziewanej gratyfikacji w postaci unikatowego obrazka jaki obiektyw wygeneruje. Czasem trzeba się mocno napracować przy dostosowaniu obiektywu zaprojektowanego pierwotnie do innych zastosowań niż fotografia, a obrazek jest nieciekawy a na dodatek kiepski technicznie. Znacznie jednak częściej taki wysiłek jest opłacalny – nie ze względu na doskonałość techniczną, ale na staroświecką odmienność oddania materii rzeczywistości.

Do tych drugich należy zaliczyć kinowy obiektyw projekcyjny z NRD o konstrukcji Petzvala, Carl Zeiss Kipronar 120 mm f/1,9. Obiektyw duży i ciężki, pozbawiony mechanizmu przysłony czy ustawiania ostrości, nieprodukowany od kilkudziesięciu lat i niezwykle trudny do zdobycia. Po długich poszukiwaniach znalazłem egzemplarz na allegro za 300 złotych, ale niestety w stanie dalekim od ideału. O dziwo, nienajlepsza kondycja nie wydaje się mieć większego negatywnego wpływu na jakość zdjęć.

Dokonałem adaptacji pozwalającej mi stosować obiektyw wymiennie z helikoidem na lustrzankach Nikon lub bezlusterkowcach Sony. Ręczne trafienie z ostrością jest bardzo trudne; oczywiście jak zwykle  ostrzenie z bezlusterkowcem jest znacznie łatwiejsze dzięki funkcji focus peaking, niż na matówce lustrzanki. Gdy już się uda, ostrość w środku kadru jest bardzo dobra, natomiast nieostre brzegi są – zależnie od charakteru tła i oświetlenia – bardzo miękkie lub wirujące. Moim zdaniem obrazek jest wart więcej niż sugerowałaby niezwykle skromna cena 300 złotych, ale niech zdjęcia przemówią same.

Tekst i zdjęcia: Jarosław Brzeziński

Galeria zdjęć: